Jayh wil alles, en r & b als eerste

Parool, half augustus

Na wat stoere rapuitstapjes is de zoete, slicke, bronstige r & b zanger in Jayh weer op de voorgrond met zijn nieuwe album Jayh Jawson. Afgelopen weekend begon zijn promo-tour.

 In de sneakerwinkel kleven wat tienermeisjes tegen de wand. Ze checken meer hun telefoon dan dat ze naar zanger Jayh durven kijken die daar op een meter afstand van hen staat op te treden. Een haag van aangewandelde jongens, sommigen met een halve liter bier in hun hand, staat bij de ingang. Jayh, zanger en rapper uit Amsterdam-Noord is op promotietour voor zijn nieuwe album Jayh Jawson dat op 19 augustus uitkomt, en voor een gympenmerk. Druk is het niet in de winkel in de Amsterdamse Poort. Het regent onafgebroken, het is na sluitingstijd.

Jayh lijkt geen moeite te hebben met de lege ruimte die voor hem ligt. Hij houdt zijn zonnebril op, dat wel, maar verder lijkt hij totaal op zijn gemak. Hij kletst, maakt af en toe een praatje, danst door de ruimte en zingt vol overgave. Dan breekt, midden in een swingend nummer, de haag voor de ingang in twee. Een scootmobiel zoeft de winkel binnen. Erop een grijze dame. Middenin de winkel komt haar mobiel tot stilstand, haar schouders en handen gaan meteen ritmisch de lucht in voor een zittend dansje. Het publiek juicht en lacht. Jayh draagt het volgende nummer aan haar op. “Ik Leef, speciaal voor deze mooie dame.”

Gikkels: activistische rapper met een zwak voor Acda & de Munnik

Parool, maandag 10 januari 2011

Gikkels rapte zichzelf in 2009 de journaals in met de track Doofpot. Een fel politiek commentaar op bobo’s die hiphop de schuld gaven van geweld in de Bijlmer. Op zijn debuutalbum laat hij ook zijn gevoelige kant horen.

Op de persfoto die hij heeft laten maken kijkt Gikkels, donker gekleed, met priemende ogen serieus de camera in. Boos bijna. De persfoto moet zijn nieuwe album promoten, Uit m’n cocon gekropen. De plaat kwam eind vorig jaar uit, dit weekend was het releasefeest. In het echt is Gideon Everduim (26), zoals de rapper officieel heet, vrolijk, goedlachs, open.

De rapper kwam in de zomer van 2009 in alle media met het nummer Doofpot, dat een reactie was op de uitspraken van bobo’s over de schietpartijen onder jongeren in Zuidoost. SP’er Evert Hartog had het over een ‘cultuur van holbewoners’ in Zuidoost, hoofdcommissaris Bernard Welten meende dat het geweld werd veroorzaakt door hiphop. In de track zegt Gikkels dat de hoge heren moeten ophouden met leugens verspreiden en aan meer dan hun eigen hachje moeten denken. Het nummer staat op zijn album, met een paar andere politieke, activistische teksten in de lijn van helden als Public Enemy en KRS One. Ze staan er onbeschaamd naast de gevoelige liedjes waarin Gikkels open verhaalt over de pieken en diepe dalen van zijn privéleven. In het nummer Oprechte Liefde bezingt hij lyrisch zijn liefde voor zijn dochter en zijn moeder, op een beat met veel violen. “Ik ben echt verbaasd dat zoveel mensen geraakt worden door dit nummer,” zegt Gikkels, die zichzelf op het album beschrijft als ‘algemeen beschaafd maar toch straat’.

De reacties hebben Gikkels aan het denken gezet. “Ik wil graag veel mensen bereiken met mijn muziek. Door het succes van dit nummer wil ik in de toekomst meer persoonlijke nummers gaan maken.” Niet alleen recalcitrante beuknummers, of partytracks. Ook de blues. “Ik ben denk ik best wel beïnvloed door Acda & De Munnik,” zegt Gikkels. “Die maken ook blues. Ik kreeg van mijn moeder ooit dat album Naar huis. Dat heb ik veel geluisterd. Hoe ze met taal omgaan, dat vond ik ook mooi. Dat ze zingen over een piraat, maar dat je weet dat ze er ook iets anders mee bedoelen.”

Appelsap 2010: hiphop met hippie-feel

Parool, maandag 2 augustus

Foto van 3voor12

Een simpele blockjam is Appelsap al lang niet meer. Gisteren kwamen er duizenden mensen langs in het Oosterpark, op de tiende verjaardag van het gratis hiphopfestival.

‘Fock Wachten’. Het spandoek met die tekst zag er haastig in elkaar geknutseld uit en leek even te slaan op het enorme gedrang om aan drank te komen. Barren en eettentjes waren een paar uur lang slechts bereikbaar voor doordouwers, zo druk was het gisteren op Appelsap in het Oosterpark. Maar daar werd ook een spandoek met Slordig opgestoken, een verwijzing naar de mixtape van de twee artiesten op het podium, Jayh en Adje. En tijdens het bouncende nummer Fock Wachten, met producer Reverse op de beats, werden net als in de clip kokers met rood rokend vuurwerk omhoog gehouden.

Het gratis hiphopfestival vierde gisteren haar tienjarig bestaan met een negende editie, Appelsap was er in 2007 en 2008 tussenuit. Lokale helden waren, zoals altijd, de belangrijkste peiler van de dag. En iedereen trekt zijn eigen publiek. Dertigers en veertigers die er tien jaar geleden ook al bij waren kwamen nu met buggies en babies, hipsters, hiphoppers en bling bling, alles liep gisteren door elkaar. Vanuit de Bijlmer, IJburg en zelfs ver buiten de stad waren ze naar het Oosterpark gekomen.

Zwoele sound met spacey beats: Full Crate’s fans zitten wereldwijd

Parool, 30 maart 2010

Met zijn warme, soulfulle sound is producer Full Crate een buitenbeentje in de Amsterdamse muziekscene. Maar het buitenland heeft hem gevonden.

Foto: Patrick Ebu-Mordi

Full Crate (24) moest het horen via de oortjes aan een BlackBerry. Zijn eigen beats, met de vocals van soulheld Eric Roberson erover. Niet getruckt. Dankzij een twitterende vriend die Full Crates nummer She was Fly tipte als opbeurende track, raakte de Amerikaanse Roberson zo geroerd dat hij met zijn donkerzoete stem een eigen versie opnam en mailde. “Het eerste wat ik dacht was: als hij het maar niet verpest heeft,” zegt Full Crate (echte naam Narek Nikoghosyan) lachend. “Maar dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft ook heel mooi ruimte gelaten voor de stem van Mar, die de oorspronkelijke versie zingt.”

Het nummer met de vocalen van de zanger die onder meer samenwerkte met zangeres Jill Scott en dj Jazzy Jeff ging in januari dit jaar als diepe groeven in vinyl de wereld over op de EP Conversations with Her. Daarop staan nog vier warme nummers van Full Crate waarop het soulgevoel samengaat met beats en geluiden van nu,  allemaal met zang van Mar, middelbareschoolvriend van de producer.

Het was de eerste keer dat Full Crates muziek officieel op vinyl werd uitgebracht. Deze week verschijnt de eerste clip bij de EP. Full Crate maakt al sinds zijn vijfde muziek, toen hij in Armenië piano ging studeren op de vooropleiding van het conservatorium. In Amsterdam begon hij op zijn zestiende, zijn familie verhuisde toen hij dertien was naar Nederland, plaatjes te draaien op feesten en later zelf muziek te produceren op instrumenten en de computer. Meteen was hij al bezig met de warme sound die hij nu maakt. “Met vrienden zaten we uren lang naar D’Angelo te luisteren. Om maar te kunnen begrijpen waarom die plaat zo ontzettend goed is,” zegt Full Crate.

Negen dikke billen en een puist

Parool, 29 maart 2010

De billen waren een stuk groter dan de opkomst, zaterdag bij The Real Big Ass Parade in The Sand.

“’T is binnen droog man,” zei een jongen op de winderige hoek bij The Sand, de feestverhuurdoos achter station Sloterdijk. Zo leeg en saai dat er om één uur ’s nachts alweer groepjes mensen naar buiten kwamen. Terwijl de billenshow pas om een uur of half twee zou beginnen. De jongen probeerde zijn twee kaarten, à 25 euro per stuk, te slijten. Maar behalve een verkeersregelaar was er bijna niemand.

Nieuwe urbanevenementenorganisatie D-Four had negen dikbillige beroemde modellen en video vixens uit Amerika overgevlogen voor The Real Big Ass Parade. Gegarandeerd geheel natuurlijk, ‘geen silliconen, staat er in de contracten’. Buffie The Body, beroemd geworden door met haar indrukwekkende billen in clips bevallig tegen rappers op te rijden, zou de host van de avond zijn.

D-Four bestaat anderhalf jaar, en wil het ‘anders doen dan al die andere urbanorganisaties die heel veel promotie maken voor evenementen maar dan helemaal geen goed contract met de artiest blijken te hebben,’ zei een van de jongens van D-Four, die niet met zijn naam in de krant wil. Het was hun eerste evenement in Amsterdam, en de artiesten waren er. Ruim anderhalf uur later dan gepland kaatste de schorre stem van Buffie The Body, gekleed in een kuis groen jurkje, tegen de vlakte van beton. Veel meer publiek dan de handjes vol bezoekers van donkere kerels met gouden tanden, een net te dikke witte dertiger die danste in zijn eentje en twee meisjes die op de muziek afkwamen, waren niet gekomen.

Voordeel was dat iedereen een plekje aan de catwalk kon bemachtigen. Ook de twee jongens die voor vijftienhonderd euro een VIP-tafel hadden geboekt daalden af om met hun camera en telefoon de trillende billen vast te leggen. Negen konten in verschillende lingeriethema’s. Een jaren tachtig veter-constructie, tijgerprint afgezet met gouden pailletten, een badpak met veel gaten, netkousen met een string erboven. En steeds enorme billen. Enorme dijen. Met enorm veel cellulitus. Maar de buiken vrij strak. Terwijl Buffie The Body af en toe riep ‘keep your hands to yourself’ tijgerden de vrouwen om beurten over de catwalk. Draaiden hun billen, benen iets gespreid, op ooghoogte richting publiek. Buffie riep nog eens de website van de betreffende dame. Porno actrice Olivia O’Lovely, met zwart korsetje, liet zich niet afremmen door de twee puisten in haar bilspleet en liet haar pronkstukken zakken richting grote ogen en camera’s.

Nieuwe golf Nederlandstalige R&B

Jayh

Artikel Parool, woensdag 6 januari

Een nieuwe golf Nederlandstalige r&b zwelt aan om over Nederland uit te rollen. Grote stadsjongens met gouden keeltjes. “Een paar jaar geleden was zingen nog voor mietjes.”

Stoere grotestadsjongens met gouden keeltjes. Ze dragen mutsjes, zonnenbrillen, hoodies, hippe spijkerbroeken, gesoigneerde kapsels. En zingen zoete teksten als: ‘ik denk aan jou, was je nu maar bij mij. Want bij jou voel ik me vogelvrij’. Een nieuwe golf Nederlandstalige r&b is in aantocht.  Of misschien is urban volkspop een betere benaming. Of ‘smartlappen 2.0’, zoals iemand suggereerde.

Feit is dat zingen voor de multiculturele jeugd weer helemaal ok is. En niet alleen stoere praat, maar heel veel liedjes over verlangen, verliefdheid, en gemis. Dit jaar komen er drie albums uit in die categorie, van Brace, Gio en Jayh. “Een paar jaar geleden kon je echt niet gaan zingen, zingen was iets voor mietjes,” zegt Jayh (Jaouad Ait taleb Nasser, 27), die dit jaar zijn debuutalbum uitbrengt bij het label Top Notch. Hij groeide vanaf zijn kindertijd op in Amsterdam-Noord en hinkstapsprongde muzikaal van Caraïbische muziek op de Antillen, via de kerk naar hiphopproducer tot de zanger die hij nu is.

BNN houdt de State Awards exclusief

Parool, dinsdag 15 december

Prijzenfestijn in hiphopland, maandagavond in de Melkweg. Nou ja, in een deel van hiphopland. ”De State Awards zijn natuurlijk ook een beetje de Kees Awards,” zei presentator Lange Frans aan het begin van de avond.

Wie ‘Kees’ zegt in hiphopland weet over wie het gaat: platenbaas Kees de Koning. Bijna alle winnaars hadden iets met Kees te maken. Eerder dit jaar kreeg Fresku een contract bij Top Notch, het hiphoplabel dat door De Koning werd opgericht. Fresku kreeg maandagavond prijzen voor beste single, Rookie of the Year, en werd gelauwerd voor zijn teksten. Dat laatste overigens niet voor het nummer Brief aan Kees, maar voor zijn single Twijfel.

Homo’s en hiphop gaan niet samen

Kunstbijlage Parool, 4 november

Hiphop en homo’s, dat gaat niet samen. Enige associatie met homosexualiteit tast het stoere imago van rappers aan. Ook in Nederland. “Geld en agressie – dát verkoopt.”

Busta Rhymes vindt dat de hiphopcultuur homosexualiteit afkeurt. Als de beroemde rapper in de Amerikaanse documentaire Beyond beats & rhymes (2006) een vraag gesteld krijgt over hiphop en homosexualiteit verstrakt zijn gezicht, weet hij bovenstaand statement te stamelen om vervolgens geforceerd nonchalant de ruimte uit te lopen.

Theatermaker Tjon Rockon liep twee maanden geleden met een voicerecorder rond op een hiphopbijeenkomst in Rotterdam. De hele Nederlande rapscene was aanwezig. Ter voorbereiding op zijn voorstelling op het Hollandse Nieuwe festival dat morgen begint, stelde hij iedereen een vraag over homo’s en hiphop. “Heb je een boodschap voor de gay-rappers out there?” Of: “wat vind je van gays mc’s?” Onvoorbereid stak hij het apparaatje voor hun mond en wachtte op antwoord.

Vier strijkers en een dj

Parool, 26 oktober 2009

Laptop, draaitafels en een strijkkwartet. Zaterdag vierde Entrée, de jongerenvereniging van het Concertgebouw, haar 15-jarige bestaan.

In de statige kleine zaal van het Concertgebouw, onder de letters Beethoven, keek dj Kypski gespannen de zaal in. Twee keer repeteerde hij maar met het Matangi strijkkwartet. Nu was het moment waarop de beats uit de laptop, en de geluiden die hij scratchend uit de platen tovert, goed getimed moesten samenvloeien met de strijkers. Het keurige, jonge publiek beluisterde de beat die Kypski aan zette geïnteresseerd. Hard applaus was er vooral voor de grote stukken van de strijkers.

Entrée was voor haar jubileum op zoek naar een grensverleggende combinatie tussen klassieke muziek en dance, vertelt Ming Fong Khouw (23), van de jongerenvereniging van het Concertgebouw. Eerder organiseerde Entrée al concerten met crossovers naar andere stijlen als jazz, pop en arabische muziek. “We willen ons presenteren als jong en vernieuwend. En dance is jong en vernieuwend.”

Live muziek tijdens ADE

Parool, 23 oktober 2009

Wie denkt dat dance alleen maar wat nummers achter elkaar  gemixt zijn heeft het mis. Gisteravond waren er tijdens het Amsterdam Dance Event bijzondere live optredens. Met echte instrumenten.

In Bitterzoet stond de vreemdste eend in de bijt van het festival waarin de stampende vierkwartsmaat het hardste schreeuwt.  Funkmissionaris Dam Funk uit Los Angeles kwam daar het publiek bespelen met vinyl, laptop, keytar en zijn smachtende stem. Die van de microfoon een flinke galm  meekreeg. Tussen zijn eigen nummers door draaide hij platen die hij af en aankondigde, weer met die galm, en hij vermeldde uit welk jaar ze kwamen. Begin jaren tachtig, meestal.

Ook solo en live ging de Amsterdamse dj en producer San Proper, in de Westerunie. Voor het eerst met drumstel, bas en electronica.  Naar verluid werd de show door het publiek dat voor het feestje van Isis kwam niet helemaal begrepen, maar Amsterdamse muziekaddicts waren diep onder de indruk.