Zweterig backstage terwijl het publiek juicht

Credit: Daniel Cohen. Mark Ronson backstage.

Parool, 6 oktober 2009

Concentratie, ontlading, zweet. Fotograaf Daniel Cohen stond ruim twee jaar achter het podium van Paradiso en de Melkweg. Om artiesten vast
te leggen in het moment tussen show en toegift.

De zanger van Kula Shaker kijkt doods de camera in. Zweet druipt van zijn gezicht, stropdas is losgetrokken. Pupillen gigantisch. Deze man is heel erg aan de dope, of heeft tijdens de show zoveel gegeven dat er niets van hem over is. Dit is wat fotograaf Daniel Cohen (30) voor ogen had toen hij zijn eerste fotoproject begon: het kwetsbare en glorieuze moment vastleggen tussen het laatste nummer van de show en de toegift. Het moment dat de zaal staat te juichen om meer, en de artiest even kan ontspannen. Of juist zijn best moet doen om de concentratie vast te houden. Zoals Mark Ronson, die, geleund tegen een muur, staart naar het niets terwijl hij een dik donker brouwsel drinkt uit een glas. “Op de achtergrond is een ruzie aan het ontstaan,” vertelt Cohen. “Tussen de muzikanten onderling. Vlak na de foto gaat Ronson zich ermee bemoeien.”
Heel dichtbij is Cohen gekomen. Tegen de zeventig artiesten heeft hij vastgelegd in de donkere gangetjes vlak achter de podia. Elke keer ging hij ’s middags naar Paradiso of de Melkweg. Soms stuurde productie van de zaal hem al weg: gaat toch niet lukken met deze groep. Maar meestal introduceerde de zaal Cohen bij de tourmanager. Zodat hij kon vertellen over zijn project. Hoe langer hij bezig was, hoe makkelijker het ging. Tot ze soms alleen nog maar wilden weten: wie heb je al gedaan? En als hij dan zei: Sinead O’Connor, Maceo Parker, Chaka Khan en The Kooks, dan was het al goed. Hoefde ze de foto’s niet eens te zien. “Dat vond ik wel jammer, ik wilde dan ook graag mijn kindje laten zien.”

Huisfotograaf RoXY exposeert beste exhibitionistische foto’s

Cleo Campert fotografeerde jarenlang de legendarische feesten in de RoXY. Vanaf 18 juni exposeert ze haar beste foto’s uit het exhibitionistische tijdperk van de Amsterdamse nacht. “Ik heb wel altijd een grens bewaakt, niemand wil zichzelf helemaal kapot terug zien op een foto. Maar ik heb genoeg materiaal voor een mooi boek.”

Niemand wilde ooit nìet op de foto in de RoXY. Het waren de jaren van het exhibitionisme, van vrijheid, van jezelf laten zien, van delen. En internet was eind jaren tachtig nog ver weg, niemand hoefde bang voor te zijn dat je blote borsten tien jaar later door een potentiële nieuwe werkgever bekeken konden worden. “Toen halverwege de jaren negentig junglefeesten in de RoXY kwamen, waren er voor het eerst mensen die niet vastgelegd wilden worden,” zegt Cleo Campert. “Dat vond ik opmerkelijk, ik dacht: er is een tijdperk voorbij.”

Van 1989 tot het einde van de RoXY was Campert huisfotograaf van de club aan het Singel, die tien jaar geleden afbrandde. Ze had er voor de Haagse Post al wel eens reportages gemaakt toen ze werd ingelijfd door het creatieve team van de RoXY. “Ik was er al vaak, en het leek Joost van Bellen ook goed om de nachten vast te leggen,” vertelt Campert. Twee à drie avonden per week maakte ze er dia’s, dat was het goedkoopst, van de uitgedoste nachtvlinders. Lachend: “Joost heeft later wel eens gezegd dat hij het ook goed vond staan op de feesten, een meisje met een camera.”