Oude camp op nieuwe pop

Parool, 24 januari 2010

Buiten stond nog een dikke rij, maar binnen kon de dj de muziek al weg draaien om de dansende gays Whitney Houston’s ‘oho ohoo’ te laten zingen. Het feestje F*cking Pop Queers was zaterdag voor het eerst extra groot, met een XL editie in Paradiso.

Het nieuwe camp, ‘een parodie op een parodie’, trok zaterdagnacht Paradiso ramvol. Kitscherige popliedjes, uit volle borst meezingen, en vrolijke versiering, dat is het concept van F*ing Pop Queers. Het feest begon in Studio 80, en verhuisde een jaar gelden naar een maandelijkse zaterdag in de sjieke Jimmy Woo. “Op moeilijke muziek heel serieus doen, dat hebben we wel weer gehad,” zei organisator Dick Koopman, gekleed in Hawai-shirt met plasticbloemenslinger en lichtjes om zijn nek. “Dit is gewoon feest, vrolijk zijn. Niet met de cliché homo-hits, maar met de betere popliedjes.”

Oók met de betere popliedjes, want de macarena en de lambada werden met enthousiasme en de juiste pasjes onthaald. Op Dirty Dancing’s Time of my Life werd door de jonge twintigers gereageerd alsof ze zelf de hoogtijdagen van Patrick Swayze hadden meegemaakt. En ook Linda, Roos en Jessica werden uit volle borst mee geplaybackt.

Stilte was ’t spannends op 5daysoff

Artikel Parool, maandag 8 maart 2010. Met Sander Kerkhof.

De stilte was op dancefestival 5daysoff het spannendst. Een half uur duurde de stroomstoring in Paradiso, zaterdagnacht.

De Italiaanse electropunkers The Bloody Beetroots waren net bezig om de uitverkochte zaal gek te maken met hun mix van rock en pompeuze melodieën, toen het geluid uitviel. Naarmate de stilte, opgevuld door morrend publiek en vallende plastic glazen, langer duurde, werd het spannender: zou het probleem worden opgelost? Een half uur later sprongen de gemaskerde mannen weer achter hun instrumenten. En zodra hun trancy/DC-stijl weer door de boksen klonk ontplofte het publiek.

Aan enthousiast dansers geen gebrek bij deze editie van 5daysoff. Bijna alle nachten, van woensdag tot en met zondag in Paradiso en de Melkweg, waren uitverkocht. Dubstepfeest Oi!, donderdag in Paradiso, was propvol met muziekliefhebbers. Als hongerige kippen drongen ze voor het podium, borst vooruit, neus in de lucht, elke donkere dreun in het lijf opnemend. Het genre met de donkere diepe bassen lijkt op het festival inmiddels net zo populair als techno.

Gouden Kabouter als vanouds trage feestshow

Artikel Parool, 3 maart 2010

De Gouden Kabouter Awards, de hysterische Oscar uitreiking voor het Amsterdamse nachtleven, gaan internationaal. Dat werd gisteren tijdens een als vanouds trage feestshow in Paradiso aangekondigd.

Ruim tweeënhalf uur werd er over gedaan om tweeëntwintig goud gespoten tuinkabouters uit te reiken, maar dat is precies volgens traditie van het jaarlijkse over the top festijn. ‘The Ultimate DJ-Experience in 3D’ was het thema van de veertiende editie van de netwerkborrel voor nachtdieren. Met animaties in 3D, een diepe filmtrailerstem die de zaal door denderde en MC Buttslammer als supersterdj. In zilveren pak met rode cape en blauwe glitterslip waar zijn buik overheen bolde. Aan lange rijen biertafels, gereserveerd voor medewerkers van clubs en feestorganisaties werd hutjemutje gezeten, de rest van de zaal stond vol en ook op het balkon zaten mensen. Een stuk drukker dan vorig jaar, vermoedelijk omdat dit keer veel vrijkaarten waren weggegeven. Mensen in het nachtleven laten betalen om ergens binnen te komen: dat is tevergeefs. Die komen alleen als het gratis kan, bleek maar weer.

Brappp! M’n eerste stuk in Vrij Nederland

Op dagen dat ik vond dat ik toch maar geen ontslag moest nemen bij het Parool vreesde ik dat een freelancend leven mij zou drijven tot het tikken van stukjes voor de Blokker Kerstgids. Of tot het schrijven van klanteninformatie op de site van een verzekeraar.

Daarom maakt mijn eerste stuk, ik hoop dat dit de eerste is van meer, in Vrij Nederland mij zo vrolijk. Ik kan nog steeds mijn neus steken in zaken waar ik meer van wil weten en er nog wat mee verdienen ook. En Nalden staat deze week nog wel op de cover. Een betere salesman voor m’n stuk is er niet, s’pose.

————————————————————————————————-

Vrij Nederland, 3 december 2009

De discogeneratie wil doordansen. Niet tussen de tieners, maar met mensen van eigen leeftijd. Op muziek van toen.

Bent u veertigplusser? Zo iemand die ophield met dansen toen de house zijn intrede deed? En heeft u de laatste tijd nog wel eens lekker gedanst? Nee zeker? Zou u dat wel willen?

Dan bent u niet de enige. De mensen van de discogeneratie (en ietsje ouder) willen de dansvloer weer op. Niet in een muffig buurthuis, maar in een echte club. Waar ze muziek horen die ze kennen, en kunnen dansen met leeftijdgenoten. Een deel van hen heeft altijd rondgedoold in het nachtleven, anderen keren na een tijd van keurige afwezigheid weer terug. De kinderen zijn inmiddels oud genoeg om op zichzelf te passen, na een scheiding lokt het losbandige leven van toen. Steeds meer feestorganisatoren ontdekken deze markt voor de oudere jongere. Het feestconcept 40up is inmiddels een festijn dat door Nederland toert en elk feest trekt honderden mannen en vrouwen die weer eens lekker los willen op oude hits.

Vier strijkers en een dj

Parool, 26 oktober 2009

Laptop, draaitafels en een strijkkwartet. Zaterdag vierde Entrée, de jongerenvereniging van het Concertgebouw, haar 15-jarige bestaan.

In de statige kleine zaal van het Concertgebouw, onder de letters Beethoven, keek dj Kypski gespannen de zaal in. Twee keer repeteerde hij maar met het Matangi strijkkwartet. Nu was het moment waarop de beats uit de laptop, en de geluiden die hij scratchend uit de platen tovert, goed getimed moesten samenvloeien met de strijkers. Het keurige, jonge publiek beluisterde de beat die Kypski aan zette geïnteresseerd. Hard applaus was er vooral voor de grote stukken van de strijkers.

Entrée was voor haar jubileum op zoek naar een grensverleggende combinatie tussen klassieke muziek en dance, vertelt Ming Fong Khouw (23), van de jongerenvereniging van het Concertgebouw. Eerder organiseerde Entrée al concerten met crossovers naar andere stijlen als jazz, pop en arabische muziek. “We willen ons presenteren als jong en vernieuwend. En dance is jong en vernieuwend.”

Live muziek tijdens ADE

Parool, 23 oktober 2009

Wie denkt dat dance alleen maar wat nummers achter elkaar  gemixt zijn heeft het mis. Gisteravond waren er tijdens het Amsterdam Dance Event bijzondere live optredens. Met echte instrumenten.

In Bitterzoet stond de vreemdste eend in de bijt van het festival waarin de stampende vierkwartsmaat het hardste schreeuwt.  Funkmissionaris Dam Funk uit Los Angeles kwam daar het publiek bespelen met vinyl, laptop, keytar en zijn smachtende stem. Die van de microfoon een flinke galm  meekreeg. Tussen zijn eigen nummers door draaide hij platen die hij af en aankondigde, weer met die galm, en hij vermeldde uit welk jaar ze kwamen. Begin jaren tachtig, meestal.

Ook solo en live ging de Amsterdamse dj en producer San Proper, in de Westerunie. Voor het eerst met drumstel, bas en electronica.  Naar verluid werd de show door het publiek dat voor het feestje van Isis kwam niet helemaal begrepen, maar Amsterdamse muziekaddicts waren diep onder de indruk.

Fedde le Grand wil niet conformeren

Artikel Kunstbijlage Parool, 2 juli 2009

Een paar jaar geleden kon Fedde le Grand niet eens zijn huur betalen. Nu behoort hij tot het rijtje populairste housedeejays ter wereld. ‘ Ik wil dat mijn werk zijn eigen stem behoudt.’

“Hoe blijf ik ik? Dat is waar ik het nu het moeilijkste mee heb.” Fedde le Grand, dj en producer, is op weg van zijn huis in Tilburg naar het strand van Bloemendaal. Daar moet hij draaien op een feest van zijn eigen label Flamingo Recordings, dat hij runt met dj Funkerman en producer Raf. Vriendin Audrey van den Hout zit achter het stuur van de zwarte driedeurs Audi. Zij vliegt straks naar Ibiza, waar ze een villa hebben. Le Grand vliegt eerst naar Denemarken, waar hem een persdag wacht. Daar gaat hij zijn Scandinavische tour promoten, die deels wordt uitgezonden op MTV. Een nacht later volgt Ibiza, niet om te ontspannen, maar om radio te maken en te draaien in de legendarische club Pacha, zoals elke dinsdag deze zomer.

Le Grand probeert zichzelf niet kwijt te raken in de hectiek van reizen, interviews, draaien, produceren en de zaken van zijn label. “Iedereen probeert je te vertellen wat je moet draaien, hoe je eruit moet zien. Ik doe zelf mijn twitters, ik doe zelf al mijn quotes. En als ik ze niet kan doen, dan wil ik ze op zijn minst lezen voor ze gepubliceerd worden, ” zegt Le Grand. “Ik wil dat het nog mijn stem heeft. ”

De grote doorbraak voor Le Grand kwam in 2006, toen zijn househit Put your hands up for Detroit zelfs nummer één plaatsen bereikte in liedjeslijsten. Daarna is het hard gegaan met de dj en producer die opgroeide in Bunnik. En hard gegaan met house. De dancestijl, moeder van eindeloos veel nieuwe dancegenres, ontstond begin jaren tachtig in Amerika. De stijl was voor het grote publiek rond het jaar 2000 een beetje op de achtergrond geraakt. Andere stijlen, zoals de zweverige en pompeuze trancemuziek, voerden een tijdje het hoogste woord tijdens dance-evenementen als Sensation, waar Le Grand nu een van de posterboys voor is. “Het klinkt een beetje arrogant om te zeggen, maar ik denk dat Put your hands up house weer een keer in een fris jasje heeft gezet, ” zegt Le Grand. “Die track is mede de aanstichter van die nieuwe golf, en ik ben echt blij dat het niet een oudelullending is geworden. ”