Artikel Parool, 27 mei 2009
Zanger en muzikant Fink droomt van één miljoen pond op de bank. Misschien vergaart hij die ooit, door nummers te blijven schrijven voor John Legend. Zelf zal hij nooit zo’n hit scoren, denkt hij. ‘ Ik ben te oud en te lelijk.’
Zijn stem is vermoedelijk te mannelijk om hoog in de hitlijsten te komen, zegt Fink (Fin Greenall). Het zijn volgens hem de grote labels die met heel veel geld en heel grote campagnes bepalen wie hits scoren. En Fink is niet knap genoeg. Te klein. Te oud. Zegt de Brit wederom zelf. Hij is ook te eigenzinnig voor de gladde wereld van MTV.
Sort of revolution, deze week uitgekomen, is zijn derde album als singer-songwriter op het label Ninja Tune. Een opmerkelijke combinatie, want het label is bekend vanwege de vooruitstrevende dancemuziek. De langzaam aanzwellende, donkere gitaarliedjes van Fink zijn een uitzondering op het label.
Finks liedjes klinken verloren, zwaarmoedig, alsof ze gemaakt zijn op het eenzame platteland. “Dat is een kant van me die naar buiten moet, ” zei Fink tijdens een interview in Amsterdam, vlak voor zijn uitverkochte optreden in Bitterzoet vorige week. Maar het contrast, de vrolijke, snelle kant van het leven, heeft Fink net zo goed nodig. Elke week presenteert hij een radioprogramma met de nieuwste, hipste muziek. De tofste nieuwe gitaarbandjes, de hipste nieuwe danceacts. “Dat gaat razendsnel; wat we nu draaien, is over een maand al verleden tijd. Je moet veel luisteren, alles bijhouden. Maar het is zo fijn om bij te blijven. ” Ook een voordeel van het programma: hij krijgt alle muziek gratis toegestuurd.
Net als toen hij nog toerde als dj en producer, rond het jaar 2000. Als producer van de betere dancemuziek kwam hij ook terecht bij Ninja Tune. Toen hij afstand wilde nemen van dat snelle leven, van elke nacht in een ander land in een andere stad in een andere doos een net wat andere set draaien, en hij zijn gitaar oppakte, mocht hij op het label blijven. In 2006 kwam zijn eerste liedjesplaat uit, Biscuits for breakfast (2006).
“Dat gaf rust. De dancefans zijn heel betrokken, schrijven tientallen fora vol. Als je in Polen een matige set hebt gedraaid, weten de volgende dag alle liefhebbers dat. De fans die ik nu heb, zijn heel anders, die kopen een cd, komen naar een concert, en verder niets. Het is niet zo’n hechte community. Heel prettig. ”
Fink wist met zijn liedjes veel luisteraars te bereiken, maar geen hoge notering in hitlijsten. Maakt hem niets uit. “Een heleboel jongens op grote labels die tegelijkertijd met mij zijn begonnen, in 2006, zijn gestopt. Omdat ze de verwachtingen niet waarmaakten en investeringen niet terugverdienden. Dat is het voordeel van een klein label. ” En van een bescheiden houding: “Je moet ook gewoon je eigen gitaar dragen. Dat scheelt je 150 pond salaris per dag. ”
Op Sort of revolution staat het nummer If I had a million, waarin hij fantaseert over wat hij en zijn lief zouden doen met één miljoen. Wellicht kan hij ooit echt miljonair worden. Met de succesvolle soulzanger John Legend, die ook meeschreef aan twee nummers op Finks nieuwe plaat, schreef hij diens hit Green light. Ook schrijft hij nummers voor talenten van wie hij de kans groot acht dat ze zullen doorbreken naar het grote publiek. Soms denkt Greenall dus wat minder aan Fink: “Als ik twee dagen per maand de tijd heb om nummers te schrijven, dan weet ik wel voor wie ik dat het liefste doe. ”
Liedefix Imperium 